Aluform Pekintaş Direnişi’nin1 bugün 352. günü. Aluform Pekintaş patronunun ve yönetiminin haksız ve hukuksuz olarak Madde 25/II silahına başvurarak yalan beyanla işten attığı işçiler neredeyse 1 yıldır kararlılıkla, yılmadan direnmeye devam ediyor. İşçiler sendikaya üye olduktan yaklaşık 1 ay sonra işten atılmıştı. İşçi ve sendika düşmanı Aluform Pekintaş, sadece işçileri açlığa ve Madde 25/II ile işsizliğe mahkûm etmekle kalmıyor aynı zamanda dayattığı sömürü düzenine karşı mücadele eden ve haklarını isteyen işçilerin direnişini de engellemeye çalışıyor. Bu kapsamda Aluform Pekintaş yönetimi yalan ifadelerle ya da somut gerekçelerle ispatlayamadığı iddialarla işçiler hakkında birkaç kez mahkemeye başvuruda bulundu. Mahkeme ise bu iddiaları kabul ederek önce direnen işçiler Yasin Taştekin ve Murat Çelik hakkında fabrikadan uzaklaştırma kararı aldı, son olarak fabrika önündeki direniş çadırında direnişi sürdüren son işçi Tanzer Aydın hakkında da uzaklaştırma kararı alındı. Ayrıca defalarca işçilerin pankartları söküldü. Hatta işçilerin direniş çadırı dahi dağıtıldı. İşçilerin kış şartları nedeniyle konteyner kurma girişimleri de engellendi. Bunu engellemek için Aluform Pekintaş kendine ait olmayan arazide çadır kurulan bölgeyi iş makineleri ile kazdı. Bunlara ek olarak belirtmek gerekir ki önceki Düzce Valisi Cevdet Atay2 şirketin işçiler hakkındaki asılsız iddialarının ardından işçilerin direnişini haksız ve hukuksuz olarak engellemişti. Öte yandan işçilerin şirketin söz konusu eylemleri ve hukuksuzlukları hakkındaki şikayetleri hakkında yaptıkları mahkeme başvurularından hâlâ bir sonuç alınamadı.
Aluform Pekintaş işçilerinin karşılaştığı söz konusu engellemeler, baskılar ve hukuksuzluklar sermayenin despotik emek rejiminin yansımaları olarak ortaya çıkıyor. Biz bu tabloya 47 gündür direnen Agrobay işçilerinden de 41 gündür direnen Trendyol işçilerinden de aşinayız. Bu durumun iki temel sebebi var. Birincisi, Türkiye burjuvazisi “Asya’daki ya da Afrika’daki ucuz emek pazarı”yla rekabet etmek için emekçiler üzerindeki sömürünün şiddetini ve yoğunluğunu artırıyor. Siyasi iktidar ve düzen muhalefeti de burjuva aparatları olarak bu sömürü düzeninde “emir eri” olabilmek için kıyasıya yarışıyorlar. İkincisi, uluslararası ya da uluslaraşırı sermayenin Türkiye’deki ağırlığından kaynaklanıyor. Bu bağlamda başta Amazon ve Alibaba (Trendyol’un sahibi) olmak üzere sermayenin emekçilere yönelen saldırıları göz ardı edilemez. Artık Fordizm, Taylorizm değil de Amazonizm yeni emek rejimi olarak öne çıkıyor. Bu, işçilerin artık Jeremy Bentham’ın “panoptikon” tasarımındaki hapishane tipi “iş yerleri”ne maruz kalacağını gösteriyor. Yani, yeni dönemde “köleliğin modernize bir formda” sunulduğu “gözetimin, baskının, şiddetin” arttığı bir emek rejimi söz konusu.
Bu ortamda Aluform Pekintaş işçileri her şeye rağmen tüm baskılara ve engellemelere rağmen direnmekte kararlılar. Hatta birkaç gün önce mahkeme “sendikal tazminat” ve “işe iade” konusunda işçiler lehine karar verdi. Böylece işçiler ilk somut kazanımı da elde etmiş oldu. Elbette şirketin mevcut pratiklerine bakıldığında karara uymaması oldukça yüksek ihtimal ve bir üst mahkemeye başvurarak süreci uzatacağına dair de bir öngörüde bulunmak mümkün. Dolayısıyla işçilerin direnişinin ve hak arama mücadelesinin henüz tamamlanmadı.
Peki söz konusu patron bu gücü nereden alıyor? Bu gücü, kudreti “tartışılmaz(!)” olan patronu biraz yakından tanımaya çalışalım. Şirketin kurucusu Özkan Olcay’ı aslında pek çok kişi Galatasaray Spor Kulübü’nün Yönetim Kurulu üyeliği ve 2. Başkanlığını yapması ve Türkiye Futbol Federasyon Başkanlığı yapması nedeniyle gayet iyi tanıyor. Şu anda şirketin patronu ise Özkan Olcay’ın oğlu Özhan Olcay. Özhan Olcay aynı zamanda siyasi iktidar cenahının “28 Şubat’çı” diye andığı Kemal Alemdaroğlu’nun damadı. Bu isimlere ek olarak TÜSİAD başkanı Orhan Turan’ın Özhan Olcay tarafından Linkedin profilinde “değerli dostum” diye nitelendirildiğini de göz ardı etmeyelim.
Dolayısıyla, meselenin “düzen içi siyasi çekişmeler”den uzak olduğu aşikâr. Burjuvazinin konu “sermayenin beka”sı olduğunda nasıl da örgütlü olduğu açıkça ortaya çıkıyor. Görünüşte, Anayasa ve yasalara göre “sendika hakkının”, işçilerin örgütlenme özgürlüğünün olduğu biliniyor. Yine Türkiye’nin taraf olduğu uluslararası sözleşmelerle de işçilerin haklarının garanti altına alındığı iddia ediliyor. Ancak pratikte yasaların ve Anayasanın yok sayıldığı, işçi sağlığı/güvenliği önlemlerinin uygulanmadığı, sendika hakkının görmezden gelindiği ve işçilere sefalet/açlık ücretlerinin dayatıldığı görülmektedir. Bu durumda işçilerin açlığa, sefalete, işsizliğe, iş cinayetlerine, gerekçesiz-hukuksuz işten atmalara karşı yaptıkları eylemleri hangi hakla, neye göre sermaye düzeni engellemeye çalışmaktadır? Elbette, burjuvazi diktatörlüğü işçilerin “köleden farksız olmadığını”, onların birer “meta” olarak makine dişlilerinden “nitelik açısından hiçbir farkı olmadığını” düşündüğü için işçilere yaptıkları her şeyi haklı görmektedir. O yüzden de köle olarak gördükleri işçiler insan onuruna yaraşır bir hayat için, sağlık ve güvenlikleri için hak aradıklarında sermaye düzeni bunu “kriminal bir suç” olarak değerlendiriyor.
Tüm bu despotluğa, işçiler üzerinde artan sömürünün şiddetine ve artan baskılara rağmen direnişler artmaya devam ediyor. Direnen işçilerin kazanımlarıyla doludur işçi sınıfı tarihi. Bu yüzden biliyoruz ki Aluform Pekintaş işçileri de direne direne kazanacak!
1-Direniş sürecini, işçilerin taleplerini ve karşılaştıkları sorunları ele alan birçok canlı yayın yapmıştık. Bkz:
“Düzce Aluform Pekintaş İşçileri Ne İstediler Ne Yaşadılar?” https://www.youtube.com/watch?v=wsM07lZGaGM
“Düzce Aluform Pekintaş İşçilerinin Mücadelesi ve Karşılaştıkları Engeller” https://www.youtube.com/watch?v=evslmTKDWcI
“10. Ayında Aluform Pekintaş Direnişi”
“Aluform Pekintaş Direnişi”
2-https://www.duzcesonhaber.com/gundem-yasam-duzce-haberleri/11904-pekintas-aluform-depremzedelere-panelleri-karsiliksiz-yapmamis
