Ben İstanbul Anadolu Yakası’nda gün boyu sırtında 20 kilo yükle (faturalar yazıcılar vs.) kar, kış demeden günde yaklaşık 10 kilometre yol yürüyen 9 saat bazen aralıksız çalışan bir sayaç okuma işçisiyim. Her gün onlarca risk altında (elektrik çarpma riski, hayvan saldırısı, müşteri saldırısı) asgari ücretle çalışıyoruz. Aldığımız paranın bir kısmı saha giderlerine (sıcak havalarda yoğun su tüketimi soğuk havalarda çay vs.) gidiyor ay sonunda cebimize giren para asgari ücretinde altına düşüyor. Sektörün en vasıfsız çalışanlarıyız ama sektörün işinin çoğunu biz yapıyoruz. Yaptığımız iş sadece sayaç okuma değil arızalı, kayıtsız sayaçlar, kaçak elektrikleri pano sorunlarının bildirilmesi gibi onlarca iş ama sektörün en az maaş alanları tabiri caizse sektörün köleleriyiz.
Sahada her eve girdiğimizden dolayı insanların sıkıntılarına da dertlerine de en fazla ortak olanlarız. Son süreçteki zamlarla birlikte bu sıkıntılar çok fazla arttı. İnsanlar faturalarını ödeyemez durumda. Biz enerji işçileri olarak yaklaşık 3 ay önce toplu sözleşme sürecinde hem sarı sendika TES-İŞ’e hem de patronun baskılarına karşı WhatsApp üzerinden örgütlendik, tabandan kurduğumuz inisiyatiflerle bütün bölgelerde eylemler yaptık. Taban insiyatiflerinin enerji işçilerinin hak arama bilincini çok fazla geliştirdiğini bu dönemde fazlasıyla gördük. Hem enerji sektöründeki grev yasağını deldik hemde satılmış bürokratik sendikacılığa karşı direnç geliştirdik. Ardından bu direnci daha da ileriye taşıyıp Enerji-Sen’de örgütlenme kararı aldık. Şimdi taban inisiyatiflerimizle (genelde her birimiz ayrı mahallelerde çalıştığımız için WhatsApp ve Telegram gruplarında karar alıyoruz) Enerji-Sen’de örgütleniyoruz.
Yaşasın taban inisiyatifleri!
Yaşasın birleşen direnen işçiler!
