Lüleburgaz’da Şişecam’a bağlı Paşabahçe cam fabrikasında işveren fırın kapatma bahanesi ile 91 işçiyi işten çıkarmıştı. Bağlı oldukları Kristal-İş sendikası da çıkarılan işçilerin sendikaya muhalif olduğu gerekçesi ile işçilerin yanında bir tavır almamıştı. Direnişçi işçiler ise Lüleburgaz’dan İstanbul’a “İş-Aş-Adalet” yürüyüşüne başlamış fakat OHAL gerekçesi ile engellenen yürüyüş sonucu işveren ile görüşen komite, işe dönüş yolunun açıldığını ve Tuzla’ya gidişin iptal olduğunu açıklayarak eylemi sonlandırmıştı.
Yaşanan süreç ile ilgili Cam İşçileri Komite Üyesi Cevat Aşkın ile konuştuk. Aşkın, direniş süreci boyunca yalnızca işverene değil sendikaya karşı da mücadele ettiklerini belirtirken ”İşçi sınıfı için böyle bir sendika tutumu kabul edilemez. Her sendikanın önce işçisine sahip çıkması lazım. Sendika yöneticilerinin görevi işçilerin hakkını savunmaktır. Hiçbir işçi arkadaşımız sendikası tarafından bu şekilde mağdur bırakılamaz, bırakılmamalıdır.” dedi.
İşten atılmanız üzerine gerek 91 arkadaşınız ile dışarıda gerekse fabrika içinde örgütlü arkadaşlar ile bir direnişe başladınız. Direniş sürecini, neler hissettiğinizi ve yaşadığınızı anlatabilir misiniz?
Direniş boyunca odaklandığımız his kazanmaktı. Kazanacağımızı zaten biliyorduk ve o inançla çıktık yola. Başka bir şey düşünmedik bile. Bir de bizim verdiğimiz mücadele tek taraflı değildi. Bir yandan işveren ile bir yandan sendika ile mücadele ettik. Bu süreçte hiçbir sendikacı bizim ile beraber olmadı. Ne sendika başkanımız, ne şube başkanımız bizim ile birlikte yürümedi. Süreç bu şekilde ilerledi.
Direniş süreci boyunca halktan da çok büyük destek aldınız ama en büyük destekçileriniz ise ailelerinizdi. Lüleburgaz’dan İstanbul’a aileleriniz ile yürüyüşe geçtiniz. Böyle bir deneyimi aileleriniz ile yaşamak nasıldı?
Özellikle sosyal medya üzerinden çok büyük destek aldık. Lüleburgaz halkı da bizi yalnız bırakmadı. Çevredeki partilerin başkanları da bizden desteklerini esirgemediler. 20 gün boyunca hep yanımızdalardı zaten. En büyük desteği ailelerimizden aldık. Çocuklarımız dahil bizim yanımızdaydı.
Ailelerimiz de bizim gibi inanmıştı bu direnişe. Verdiğimiz ekmek mücadelesidir, çalışan arkadaşlar da aileleri için, çocukları için çalışıyorlardı. Bu sebeple tüm ailelerde sonuna kadar destek verdi. Biz ne kadar orada kaldıysak onlar da yanımızdaydı. Hastalık, okul olmadıkça yanımızdan ayrılmadılar. Biz o işi kazanmayı ne kadar çok istiyorsak, aileler de aynı isteğe sahipti.
Bu kazanımın en güzel örneği kadınlar ve çocuklardı zaten. Sendikal mücadelenin sadece erkeklerin mücadelesi olması mümkün değil, bir işe başlıyorsak kadın ve çocuk herkes dahil olmalı. Biz en başından beri bunun böyle olması gerektiğini söylüyorduk ve hep beraber bunu ortaya koymayı başardık.
Haklarınızı talep etmek için başladığınız yürüyüş valilik engeli ile karşılaştı. Ayrıca hakkını aramak için direnişe geçen pek çok işçiye de OHAL bahanesi ile eylemliliklerinin önüne geçildi. Siz bu son bir buçuk senedir içinde bulunduğumuz ortamı ve karşılaştığınız bu engeli nasıl değerlendiriyorsunuz?
Bize gelen yazılı ifade de Kırklareli Valiliği’nin adı geçiyordu. Tekirdağ il sınırları içine girdiğimiz de ise bu yürüyüşe izin verilmeyeceğini duyduk. Bir gün sonra da Muratlı kavşağına geldiğimizde bununla karşılaştık zaten.
OHAL durumuna rağmen oraya kadar gelmiştik ve böyle bir şey ile karşılaşmasak İstanbul’a kadar yürüyeceğimizden emindik. Ailelerimiz ile buna kenetlenmiştik. Ancak sonuçta işçi sınıfının önüne her zaman bir engel konuluyor, bu sefer de büyük bir engel ile karşılaştık. Keşke böyle bir tutum almasalardı. O zaman mücadele daha sert bir hal alabilirdi. Yürüyüşün başında bile bu kadar ses getirmesi İstanbul’a gelindiğinde herkesin geleceğini ve tüm sendikaların destek vereceğinin açıkça göstergesiydi. Ben ve işçi arkadaşlarım bunun böyle olacağına da zaten emindik. İstanbul’a kadar yürünseydi keşke diyebilirim.
Şu an ki durum bile işçi sınıfı için büyük bir kazanım. Sonuçta işten atıldığımız an 90 kişinin 90’ını da işsiz kalmıştı. Şu an ise isteyen herkes Eskişehir’de fabrikaya başvurabiliyor.
Bu süreçte sendikanın tutumunu nasıl değerlendiriyorsunuz? Cam işçilerinin geleceği için bize neler söyleyebilirsiniz?
Cam işçilerinin köklü bir gelenekten geldiğini kimse reddedemez zaten. Türkiye şartlarında Kristal-İş Sendikası olsun, cam işçileri olsun nasıl direnişlerden bu günlere geldiler herkes çok iyi biliyor. Ancak sonuçta şu an özellikle sendika başkanımız destek vermedi. Bundan sebeple şubelerde destek vermedi. Anlatılacak bir şey kalmadı gibi geliyor bana artık bu konuda. Sonuçta yıllarca aidat ödediğimiz bir kurum ve şu an bu şekilde davranmış olmalarının açıklanabilecek bir yanı yok.
Sendika işçinin yanında olmalı, patronun yandaşlığını yapmak için olmamalı, bizim karşılaştığımız çok büyük bir mağduriyet. Ancak ben mitingde de genel başkanın gereken cevabı aldığına inanıyorum. Genel Başkan buraya geldiğinde burada 9-10 bin insan vardı ve bu insanlar başkana sırtını döndüler. Bu insanların ona sırtını dönmesi onun ayıbıdır. Burası bir işçi kenti ve böyle bir tutum ortaya koyamaz.
Umarız ki bundan sonra içerideki arkadaşlarımız bu sıkıntıları yaşamaz. Biz işimizden olduk orada ama bizden sonra da işten atmaların devam edeceğini biliyorduk. İçeride kalan arkadaşlarımızın da bundan zarar göreceğini biliyorduk. Genel başkana da bunu söyledik. O da mitinginde kendisi de açıkladı devamının da olacağını. Biz de o zaman ona dedik, madem arkası var neden işverenin yanında duruyorsun hala? Buyur gel 3 fabrika olarak mücadele edelim. Ancak buna rağmen kendisinden hiçbir olumlu yaklaşım görmedik. Karalama politikaları yaptı, oyunlar çevirdiler. Bu durum koskoca Kristal-İş sendikası adına oldukça üzücü. Yıllar önce verilen mücadelelere bakınca şu an bu tutum oldukça üzücüydü cam işçileri adına. Ancak dediğimiz gibi umarım içerideki arkadaşların atılmasının önünü kesmişizdir, bu şekilde bile oldukça mutlu olacağız.
