Türkiye’de işsizlik devlet-patron-sarı sendika işbirliğiyle kronik bir toplumsal sorun haline getirilmiştir. TÜİK’in açıkladığı verilere göre bile Türkiye’de işsizlik oranı dünya ve Avrupa ortalamasının yaklaşık iki katıdır. TÜİK’in istatistiklerine göre işsizlik yüzde 11-13 arasında seyrederken, yine TÜİK verilerine göre hesaplanan “geniş tanımlı işsizlik” olarak adlandırılan gerçek işsizlik oranı ise yüzde 21-23 arasındadır.
İşsizliğin bir politika olarak uygulandığı, devletin ve patronların tercihi olduğu açıktır. Bunu, sorunun çözümü için hiçbir adım atılmamasından ve yüksek işsizlik oranının patronların çıkarına olmasından anlayabiliriz. Örneğin, işsizlik oranının yüksek olma sebeplerinden biri işçiye kanunsuz biçimde dayatılan uzun çalışma saatleridir. Türkiye’de işçilerin en az yüzde 30’u haftada 49 saatten fazla çalışmaktadır. Bu sayede patronlar daha az işçiye daha çok iş yaptırarak daha fazla kâr elde eder. Günlük veya haftalık çalışma süresi ne kadar uzun olursa işsiz olan birisinin iş bulma ihtimali o kadar azalır.
Sendikasızlaştırma veya devlet-patron-sarı sendika cenderesinde işçiler işten çıkarılma kaygısıyla uzun çalışma saatlerine razı gelmektedir. Çalışma Bakanlığı haftalık 45 saat olan yasal iş süresinin uygulanmaması hususunda hiçbir yaptırım uygulamayarak patronları uzun çalışma saatleri için teşvik etmekte, sarı sendikalar da bu işçi düşmanı uygulamalara çanak tutmaktadır.
İşsizliğin kronik ve oldukça yüksek seviyelerde yaşanmasının başka birçok sebebi vardır, nihai olarak hepsi patronlar ve siyasi iktidarlar öyle istediği içindir. Halkı önce mülksüzleştiren, sonra işçileştiren, nihayetinde işsizlikle ve yoksullukla terbiye etmeye çalışan bu düzen meşru değildir. Er geç değiştireceğiz, işsizler ordusunun daha da büyümesine müsaade etmeyeceğiz!
