İstanbul Tuzla Organize Sanayi Bölgesi’nde bulunan CPS Otomotiv’de “şirket devir anlaşmazlığı” sebebiyle yaklaşık 1.5 aydır üretim durmuş durumda. İşçiler karşılarında herhangi bir muhatap bulamıyor ve fabrikanın durumuna dair bilgi alamıyorlar. CPS Otomotiv İşçileri’nden Fidan Yanarateş ile yaşanan süreci konuştuk.
“Fabrikaya sendika girdikten sonra üretimi azalttılar, sayımızı 400’den 67’ye kadar düşürdüler”
Ben 2017 yılından beri orada çalışıyorum. İşe taşeron olarak başladım sonrasında işveren memnun kalınca kadroya alındım. O zaman 400 kişi civarında çalışıyorduk ve 2 vardiya şeklinde üretimi sürdürüyorduk. Çalışma koşullarımızda iyiydi. Sonrasında sendika iş yerine girdi ve işverenlerimizin sendikayı istemediğini öğrendik. 3 patronumuz var ve aralarındaki anlaşmazlık sendika yokken bizleri mağdur edecek kadar açık değildi. Sendika yetkiyi almasına karşı sürekli yetki itirazı yapıldı ancak 2017’de yetkiyi aldık ve sözleşmemiz yapıldı. Sonrasında patronlar CPS’den tek tek siparişleri çekmeye başladı. İzmir’de aynı işi yapan SF Trade’e kaydırdılar. O dönemde o fabrikanın bir ortağı da patronumuz Nalan Aydar’dı. Fabrikada modeller gittikçe, sayımız azaldı ve eleman çıkarmaya başladılar. Sayımız 400’den 67’ye kadar düştü. İşlerimiz tek vardiyaya döndürüldü. Maaşlarımızı da günümüzde alamadığımız zamanlar oldu. Ardından bu devir konusu ortaya çıktı. Patronumuz Ruhi Yalçın sürekli olarak bizi geçiştirmeye çalıştı. Bizim birlik olduğumuzu tüm patronlarımız çok iyi biliyordu. Temsilcilerimizle beraber neye karar verirsek, kimse karşı çıkmazdı. Bizi oyalamaya, sürekli evrak eksik gibi bahaneler bulmaya devam ettiler. Ben 4. yılıma gireceğim bu süreç böyle devam etti. Sonrasında da fabrikayı diğer patronumuz Nalan Aydar’a devredeceklerini söylediler. İşlerimiz tekrar artmaya başladı, biz de çok sevindik. Ancak yine birden işler bu noktaya geldi. Ağzımıza bir kaşık bal çalıp, bizi tekrar oyalamaya başladılar. İşler daha kötüye gitmeye başladı. 1.5 aydır evdeyiz, fabrikada üretim yok. Yeni aldığımız bilgiye göre de CPS Patronları mülkün sahibine kirayı da ödememiş. İşyerindeki makinalara da haciz konulmuş ve tek tek sökülüp götürülmüş. Biz fabrika çalışanları olarak bu gibi durumlarda hep fabrikamıza sahip çıktık. Yakın olan herkes böyle durumlarda gidip ne yapabiliriz diye baktık ancak işverenler hiçbir zaman ortada olmadı.
“Fakire yetinmeyi öğretiyorlar, zengine doymayı neden öğretmiyorlar?”
2017 yılından beri bu daralma süreci devam etti. Bu devir işlemi yapılacak dendiğinde Nalan Aydar geldi ve bizden alınan işlerin geri gelmesini sağladı. 3 ay boyunca gece gündüz çalıştık. Biz her zaman yeter ki işimiz olsun, mağduriyet asla yaratmayız diye özveride bulunduk. Sabah 07:00’da iş başı yapıp akşam 20:00/21:00’a kadar mesai yaptım. 3 ay boyunca hafta sonu dahi izin kullanmadım. İşveren temizlikçilerin parasını ödemedi. Biz pandemi dolayısıyla en yüksek risk grubunda olmamıza rağmen ancak sendikanın baskısıyla birkaç dezenfektan konuldu ve ilaçlama yapıldı. Bu olumsuz durumlar yaşanmaya başlayınca onlar da kesildi. El sabunlarımız yoktu, mutfaktaki deterjanı sulandırıp sabun olarak kullandık. Tuvaletleri ben temizledim. İş yerimizi kendimiz temizledik. Biz orayı ailemiz, evimiz olarak görüp sahip çıktık ancak işveren bize bunları yaşattı. Hiç mi gözleri doymuyor? Fakirlere yetinmeyi öğretiyorlar, zengine doymayı mı öğretmiyorlar?
“Patronlar şu an rahat yaşıyorsa bizim sayemizde”
Maaşlarımızı alamadığımız zaman diğer patronumuz Sinan Büyükay’ın CPS Pressform Fabrikası’na geleceğiz diye haber yolladığımız oldu. Hemen bizlere dönüş yapılıyordu. İnsanları tehdit ederek, zorla bir şey yaptırmaya çalışıyorduk. Patronlar şu anki rahat yaşıyorsa, bizim sayemizde. Biz şu an teşvikteyiz ama içeride bir haftalık paramız kaldı. Her hafta erteliyorlar. Bir haftalık paramızı dahi veremiyorlar mı?
“Muhatap bulamazsak sahibi oldukları fabrikalara gideceğiz”
Temsilcilerimiz ile sendika görüştü. Yarın buluşacağız. Sinan Büyükay’ın sahibi olduğu fabrikaya gidebiliriz yine. Bundan sonra eylemler devam edecek. Ok yaydan çıktı artık. Madem anlaşamıyorsunuz, kapatın bitsin. Herkese haklarını versinler, bizde işimize gücümüze bakalım. Şu an sadece İşkur ödeneceği alıyoruz. Bir işe girelim desek giremiyoruz çünkü çalıştığımız görünüyor. Ne kadar süre bu şekilde devam edebiliriz?
